Άρθρα | Ψυχολόγος Παπαστεργιάδου Κατερίνα

Ο «φάκελος» σχέσεις, απασχολεί και προβληματίζει όλους μας, ιδιαίτερα στη σύγχρονη ζωή. Και δεν είναι τυχαίο: ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δυσκολεύεται να διατηρήσει ισορροπημένες σχέσεις και να αισθανθεί πληρότητα μέσα σε αυτές. Γιατί όμως;

Ένας από τους βασικούς λόγους που πολλές σχέσεις γίνονται τελικά «προβληματικές», έχει να κάνει με το γιατί τις ξεκινάμε. Με άλλα λόγια, ποιο είναι το κίνητρο πίσω από την επιλογή ενός συντρόφου;

Ένας από τους βασικούς λόγους που πολλές σχέσεις γίνονται τελικά «προβληματικές»... Διαβάστε περισσότερα

Ο «φάκελος» σχέσεις, απασχολεί και προβληματίζει όλους μας, ιδιαίτερα στη σύγχρονη ζωή. Και δεν είναι τυχαίο: ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δυσκολεύεται να διατηρήσει ισορροπημένες σχέσεις και να αισθανθεί πληρότητα μέσα σε αυτές. Γιατί όμως;

Ένας από τους βασικούς λόγους που πολλές σχέσεις γίνονται τελικά «προβληματικές», έχει να κάνει με το γιατί τις ξεκινάμε. Με άλλα λόγια, ποιο είναι το κίνητρο πίσω από την επιλογή ενός συντρόφου;

Ο καθένας μας «κουβαλάει» τις δικές του ανάγκες — συναισθηματικές, πρακτικές, υπαρξιακές. Ιδανικά, οι ανάγκες αυτές ικανοποιούνται αρχικά από εμάς τους ίδιους, ωστόσο είναι απόλυτα φυσιολογικό μέσα σε μια σχέση να αναζητούμε κάλυψη ορισμένων από αυτές: επικοινωνία, στοργή, συντροφικότητα, ασφάλεια. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν μπερδεύουμε τις πραγματικές μας ανάγκες με τις ανασφάλειές μας. Συχνά, είτε εξαιτίας προηγούμενων τραυματικών εμπειριών είτε λόγω προσωπικών φόβων και αισθήματος ανεπάρκειας, προσπαθούμε να «μπαλώσουμε» τις ανασφάλειες μας μέσα από μια σχέση. Για παράδειγμα, μια γυναίκα μπορεί να έχει μεγαλώσει με την ιδέα ότι ο απόλυτος στόχος της ζωής της είναι ο γάμος και η οικογένεια. Χωρίς απαραίτητα να έχει αναρωτηθεί αν αυτή είναι δική της αληθινή ανάγκη, αισθάνεται πως «πρέπει» να παντρευτεί. Έτσι, προτεραιότητά της γίνεται να βρει έναν σύντροφο πρόθυμο να μπει σε αυτό το πλαίσιο. Μόνο που σε αυτή τη διαδικασία, συχνά παραβλέπονται άλλες, ουσιαστικές ανάγκες: η επικοινωνία, η τρυφερότητα, η κατανόηση. Αυτές οι ανάγκες δεν εξαφανίζονται — αργά ή γρήγορα, θα βγουν στην επιφάνεια και θα απαιτήσουν τον χώρο τους, δημιουργώντας ρήξη στη σχέση καθώς και αίσθημα απογοήτευσης.
Όταν λοιπόν «βαφτίζουμε» τις ανασφάλειες μας «ανάγκες», όλη μας η συγκέντρωση και ο προσανατολισμός επικεντρώνεται σε λάθος σημεία. Δεν σημαίνει ότι αυτά που ζητάμε δεν έχουν αξία∙ σημαίνει ότι δεν αποτελούν την αληθινή μας προτεραιότητα στην «ιεραρχία» των αναγκών μας.
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να έχουμε όσο γίνεται πιο ξεκάθαρο μέσα μας ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες. Αυτό φυσικά μεταβάλλεται με τα χρόνια και τις εμπειρίες, αλλά σχεδόν πάντα υπάρχει ένας σταθερός κορμός που μας καθορίζει. Το δεύτερο, εξίσου σημαντικό, είναι να αναγνωρίσουμε ποια σειρά έχουν αυτές οι ανάγκες στη «λίστα» μας. Γιατί είναι αδύνατον να τα έχουμε όλα από έναν σύντροφο — όπως κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να προσφέρουμε τα πάντα.

Εδώ έρχεται η έννοια της υπέρβασης. Στις σχέσεις δεν μιλάμε για «υποχωρήσεις», αλλά για υπερβάσεις∙ το βήμα που κάνουμε παραπάνω για να επιτύχουμε την ισορροπία που έχουμε στο μυαλό μας και που μας επιτρέπει να νιώθουμε πληρότητα μέσα στη σχέση.
Τέλος, μια επίσης καθοριστική προϋπόθεση είναι να γνωρίζουμε τι προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι. Γιατί ό,τι ζητάμε, είναι σημαντικό να είμαστε διατεθειμένοι να το προσφέρουμε στην άλλη πλευρά. Και αν κάτι δεν το «έχουμε» ακόμα, να υπάρχει τουλάχιστον η πρόθεση να το δουλέψουμε.

Για να μπορέσει λοιπόν ένας άνθρωπος να προσεγγίσει τις πραγματικές του ανάγκες και να διαχειριστεί υγιώς οποιαδήποτε σχέση, χρειάζεται πρώτα να έχει «γνωριστεί» και «δουλέψει» με τον ίδιο του τον εαυτό. Όσο πιο καθαρή είναι η σχέση με τον εαυτό μας, τόσο πιο καθαρό γίνεται το τοπίο και στις σχέσεις μας με τους άλλους, είτε αυτές είναι φιλικές είτε ερωτικές. Αυτό μειώνει το θολό τοπίο, τις αμφιβολίες και την υπερανάλυση («γιατί δεν βρίσκω κανέναν;», «γιατί δεν συνδέομαι με κανέναν;»). Παράλληλα, μας δίνει περισσότερη αυτοεκτίμηση —δηλαδή το πώς αξιολογούμε τον εαυτό μας και αναγνωρίζουμε την αξία μας— και αυτοπεποίθηση —το πώς αυτή η εκτίμηση φαίνεται τόσο στον ίδιο μας τον εαυτό όσο και στον περίγυρο, και πώς επηρεάζει τον τρόπο που κινούμαστε στον κόσμο.

Αυτή η ενέργεια ρέει προς τα έξω και γίνεται τελικά ο μαγνήτης που προσελκύει πιο στοχευμένες, υγιείς, ισορροπημένες και ουσιαστικές σχέσεις.

Τελευταία, όλο και περισσότερο, βλέπουμε άτομα με δημόσια προβολή να αναφέρονται στο θέμα της ψυχικής υγείας. Αθλητές παγκόσμιας κλάσης σταματούν εν μέσω αγωνιστικής περιόδου, γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ψυχολογικά στην πίεση. Αρχηγοί και αξιοματούχοι κρατών που, κατά την κοινή γνώμη, έχουν “τα πάντα”, φήμη, ομορφιά και αναγνωρισιμότητα, οικονομική ευχέρεια και ανέσεις, αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα σε βαθμό κατάρρευσης. Άντρες και γυναίκες, κάθε εθνικότητας και από κάθε τομέα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μια πιθανή εξήγηση ίσως να είναι η τεράστια έμφαση που δίνεται σήμερα στην υλική εξασφάλιση και στο κοινωνικό στάτους. Το αποτέλεσμα; Άνθρωποι δυστυχισμένοι, που δεν τους αρέσει η ζωή τους, καθώς δεν απολαμβάνουν τίποτα από αυτά που κάνουν.

Το θέμα της ψυχικής υγείας και ... Διαβάστε περισσότερα

Τελευταία, όλο και περισσότερο, βλέπουμε άτομα με δημόσια προβολή να αναφέρονται στο θέμα της ψυχικής υγείας. Αθλητές παγκόσμιας κλάσης σταματούν εν μέσω αγωνιστικής περιόδου, γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ψυχολογικά στην πίεση. Αρχηγοί και αξιοματούχοι κρατών που, κατά την κοινή γνώμη, έχουν “τα πάντα”, φήμη, ομορφιά και αναγνωρισιμότητα, οικονομική ευχέρεια και ανέσεις, αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα σε βαθμό κατάρρευσης. Άντρες και γυναίκες, κάθε εθνικότητας και από κάθε τομέα. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μια πιθανή εξήγηση ίσως να είναι η τεράστια έμφαση που δίνεται σήμερα στην υλική εξασφάλιση και στο κοινωνικό στάτους. Το αποτέλεσμα; Άνθρωποι δυστυχισμένοι, που δεν τους αρέσει η ζωή τους, καθώς δεν απολαμβάνουν τίποτα από αυτά που κάνουν.

Το θέμα της ψυχικής υγείας και της διατήρησης της είναι κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους, ωστόσο είναι ελάχιστες οι φορές που αναφερόμαστε σε αυτό. Γιατί, όταν πονάει το σώμα μας ή αντιμετωπίζουμε μια ασθένεια με πυρετό ή άλλα, «ορατά» συμπτώματα, τότε είναι θεμιτό να παρεκκλίνουμε της πιεστικής καθημερινότητας μας, να λείψουμε από την εργασία μας και να διεκδικήσουμε λίγες στιγμές ξεκούρασης. Τι συμβαίνει όμως με την ψυχική μας υγεία; Όταν νιώθουμε πως αυτό που κάνουμε δεν αρκεί για να μας «γεμίσει», όταν νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε μια καθημερινότητα που μας πιέζει και μας βαραίνει, όταν δεν είμαστε ικανοποιημένοι από αυτή, μπορούμε σε αυτή την περίπτωση να παρεκκλίνουμε της ρουτίνας μας, να λείψουμε από την εργασία μας, να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας; Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως δεν θεωρείται κάποιος υγιής όταν απλά δεν αρρωσταίνει σωματικά. Η υγεία αποτελεί ένα σύνολο της ψυχικής και σωματικής ισορροπίας καθώς και του περιβάλλοντος στο οποιο βρισκόμαστε. Όταν κάποια από αυτές τις συνισταμένες δεν βρίσκεται σε ισορροπία, η υγεία μας κλονίζεται, και η λειτουργικότητα μας μειώνεται σημαντικά.

Και αυτή η έκπτωση της ποιότητας ζωής αφορά όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως κοινωνικού στάτους και ευμάρειας. Ένας αθλητής, ακόμα και παγκοσμίου επιπέδου,δεν αρκεί να είναι μόνο σωματικά υγιής για να αποδώσει σε έναν αγώνα. Χρειάζεται κίνητρο, σκοπό, να αγαπάει αυτό που κάνει, να το κάνει για τη δικη του ψυχική άνθιση. Και είναι απόλυτα σεβαστό ,θεμιτό και ισως και απαραίτητο να απορρίψει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα και εναν πιθανό τίτλο, εάν αυτό πρόκειται να προστατεύσει την ίδια του την υπόσταση.
Η επιτυχία και η ευτυχία των ανθρώπων δεν κρίνεται στα μετάλλια, στους τίτλους, στις ιδιοκτησίες, στη δημόσια-και μη-εικόνα και στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Χρειάζεται να επιλέξουμε ανάμεσα στη φαινομενική επιτυχία, αυτή που εστιάζεται στην αποδοχή από τους άλλους, στη θέση και το κύρος, στην εκπλήρωση των στόχων που οι γύρω μας έχουν θέσει με βάση τη δική τους αντίληψη, και την πραγματική επιτυχία. Η πραγματική επιτυχία έρχεται όταν είμαστε σε αρμονία και ισορροπία με τον εαυτό μας και τις ανάγκες του, κάνοντας αυτό που επιθυμούμε, που μας ευχαριστεί και μας γεμίζει, μέσα σε ενα περιβάλλον που επιτρέπει και παράλληλα τροφοδοτεί αυτή τη διαδικασία.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν γύρω μας προσεκτικά, και ας παρατηρήσουμε εάν αυτό το περιβάλλον στο οποιο ζούμε και αυτά τα οποία κάνουμε είναι αυτά που θέλουμε, αυτά που μας γεμίζουν και μας εξελίσσουν προς την καλύτερη και ιδανική εκδοχή του εαυτού μας. Εαν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, οφείλουμε να προστατεύσουμε την ψυχική μας υγεία, τις ανάγκες μας, τους στοχους και τα όνειρα μας. Μπορει να φαντάζει δύσκολο το να αφήσουμε τη «ζώνη ασφαλειας» μας, τις συνηθειες και τη ρουτίνα μας και να χρειαστεί να κάνουμε ακόμα και «στροφη 180 μοιρών» από αυτη. Είναι ωστόσο ένα πολύ μικρό “τίμημα”, εαν αναλογιστούμε πόσο επίπονη μπορεί να είναι μια ολόκληρη ζωή όπου τίποτα από όσα κάνουμε δεν το έχουμε πραγματικά επιλέξει και δεν μας επιφέρει καμία ψυχική ικανοποίηση.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να εντοπίζουμε, να αναγνωρίζουμε και να επικοινωνούμε τα σημάδια της ψυχικης μας κοπωσης, πρώτα στον εαυτο μας και έπειτα στο περιβάλλον μας. Πρόκειται για κάτι υπαρκτό και σημαντικό. Πρόκειται για την ίδια μας τη ζωή.

Σύμφωνα με έρευνες, το 90% του πληθυσμού έχει καταναλώσει αλκοόλ έστω μια φορά στη ζωή του. Είτε επειδή έχει αρεστή γεύση, είτε με σκοπό την πρόκληση ευφορίας και χαλάρωσης, η μεγάλη μερίδα του πληθυσμού το καταναλώνει σε αρκετά συχνή βάση. Τί είναι όμως το αλκοόλ και πότε η χρήση του οδηγεί σε εξάρτηση και αλκοολισμό;

Το αλκοόλ (αιθανόλη), αποτελεί ποτό που προκύπτει από μια χημική ένωση υδρογόνου, άνθρακα και οξυγόνου. Ανήκει στα ψυχοενεργά ναρκωτικά, ωστόσο έχει «απενοχοποιηθεί» σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους και τα κοινωνικά στερεότυπα, σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη ναρκωτικών, καθώς χρησιμοποιείται ευρέως από τους ανθρώπους ως μέσο ψυχαγωγίας.

Απορροφάται πολύ γρήγορα από το στομάχι και το μεγαλύτερο ποσοστό διασπάται από τα ένζυμα του ήπατος. Το υπόλοιπο αποβάλλεται από τους πνεύμονες, τα ούρα και τον ιδρώτα.

 Διαβάστε περισσότερα

Σύμφωνα με έρευνες, το 90% του πληθυσμού έχει καταναλώσει αλκοόλ έστω μια φορά στη ζωή του. Είτε επειδή έχει αρεστή γεύση, είτε με σκοπό την πρόκληση ευφορίας και χαλάρωσης, η μεγάλη μερίδα του πληθυσμού το καταναλώνει σε αρκετά συχνή βάση. Τί είναι όμως το αλκοόλ και πότε η χρήση του οδηγεί σε εξάρτηση και αλκοολισμό;

Το αλκοόλ (αιθανόλη), αποτελεί ποτό που προκύπτει από μια χημική ένωση υδρογόνου, άνθρακα και οξυγόνου. Ανήκει στα ψυχοενεργά ναρκωτικά, ωστόσο έχει «απενοχοποιηθεί» σε μεγάλο βαθμό από τους ανθρώπους και τα κοινωνικά στερεότυπα, σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη ναρκωτικών, καθώς χρησιμοποιείται ευρέως από τους ανθρώπους ως μέσο ψυχαγωγίας.

Απορροφάται πολύ γρήγορα από το στομάχι και το μεγαλύτερο ποσοστό διασπάται από τα ένζυμα του ήπατος. Το υπόλοιπο αποβάλλεται από τους πνεύμονες, τα ούρα και τον ιδρώτα.

Τα αλκοολούχα ποτά έχουν την ικανότητα να προσφέρουν στα άτομα άισθηση ευφορίας, χαλάρωσης, ενώ λόγω της πτώσης των «αναστολών» και των ηθικών φραγμών που συνεπάγεται, πολλά άτομα μετά από τη χρήση αλκοόλ γίνονται πιο ενεργητικά, πιο κοινωνικά και ευχάριστα.

Η υπερβολική κατανάλωση αλκοόλης ωστόσο μπορεί να οδηγήσει σε δηλητηρίαση ή/και εξάρτηση του ατόμου και κατ επέκταση πολλές ψυχοσωματικές επιπλοκές. Στις σωματικές επιπτώσεις ανήκουν η πτώση των λευκών αιμοσφαιρίων στο αίμα, η πρόκληση πολλών παθήσεων στο ήπαρ και στο στομάχι, με σοβαρότερη την κίρρωση του ήπατος, ενώ το άτομο μπορεί να οδηγηθεί ακόμη και στο θάνατο. Στις ψυχολογικές επιπτώσεις παρατηρούνται οι καταθλιπτικές και αυτοκαταστροφικές τάσεις από τα εξαρτημένα άτομα, μειώνονται κατακόρυφα οι κοινωνικές τους σχέσεις και συναναστροφές, ενώ πλήττεται και η σεξουαλική απόδοσή τους. Επιπλέον, οι αλκοολικοί παρουσιάζουν συχνά και παραισθήσεις.

Η εξάρτηση στο αλκοόλ είναι ψυχική και σωματική. Είναι ψυχική, καθώς το άτομο παρουσιάζει έντονη επιθυμία για κατανάλωση αλκοόλ λόγω της ευφορίας που αισθάνεται, ενώ σωματικά, ύστερα από χρόνια κατανάλωση, χρειάζεται το αλκοόλ ως διατροφικό ένζυμο.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, για να διαγνωσθεί κάποιο άτομο ως εξαρτημένο, πρέπει να πληρούνται τα εξής κριτήρια:

Ανοχή. Καθορίζεται ως η ανάγκη συνεχούς αυξανόμενης κατανάλωσης αλκοόλ για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.

Στέρηση. Εκδηλώνεται με ένα σύνολο συμπτωμάτων (τρόμος, ναυτία, εμετός, κεφαλαλγία κ.τ.λ.) εάν δεν γίνει λήψη αλκοόλ.

Κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων οινοπνεύματος για μεγάλες περιόδους.

Ανεπιτυχείς προσπάθειες διακοπής.

Συνεχώς αυξανόμενη προσπάθεια για προμήθεια οινοπνεύματος.

Περιορισμός κοινωνικών και επαγγελματικών δραστηριοτήτων που οφείλονται στη λήψη αλκοόλ.

Συνεχιζόμενη χρήση παρά τα προβλήματα υγείας εξαιτίας του οινοπνεύματος.

Ο συνδυασμός τριών από τα παραπάνω κριτήρια σε μια περίοδο 12 μηνών θέτει τη διάγνωση της εξάρτησης από την αιθανόλη.

Η θεραπεία ξεκινά από την αποδοχή του προβλήματος. Η αναγνώριση της κατάστασης του ατόμου και η θέλησή του για απεμπλοκή αποτελούν τον βασικό πυλώνα θεραπείας. Η ενίσχυση της προσπάθειας αυτής έρχεται μέσα από την ψυχοθεραπεία, καθώς τα αλκοολικά άτομα χρειάζονται καθοδήγηση και υποστήριξη. Οι τεχνικές χαλάρωσης, η μείωση της διέγερσης του οργανισμού αλλά και η ενίσχυση της αυτοεκτίμησής τους μέσω της γνωστικής προσέγγισης αποτελούν σημαντικά εφόδια για μια επιτυχημένη προσπάθεια απεξάρτησης.

Οι αλλεργίες αποτελούν ένα από τα συνηθέστερα προβλήματα που απασχολούν μια πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Το φτέρνισμα, ο κνησμός, τα σημάδια στο δέρμα, η δυσκολία κατά την αναπνοή, η ερυθρότητα των ματιών, είναι μόνο μερικά από τα συμπτώματα τα οποία λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει και άλλους τους ταλαιπωρούν όλο το χρόνο, ενώ άλλους ανάλογα με την εποχή (εποχιακή αλλεργία).

Με τον όρο αλλεργία εννοείται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός αντιδρά με υπερευαισθησία απέναντι σε αβλαβείς περιβαλλοντικές ουσίες, που ονομάζονται αλλεργιογόνα. Οι ουσίες αυτές εισέρχονται στο σώμα μέσω της εισπνοής, της κατάποσης, ή με την επαφή στο δέρμα.

Ένα πλήθος ουσιών μπορούν να δράσουν ως αλλεργιογόνα, όπως οι γύρεις δένδρων και φυτών, διάφορες πρωτεΐνες τροφίμων, τα αυγά, τα ψάρια, τα θαλασσινά ή οι φράουλες, φάρμακα, τρίχες διαφόρων ζώων, η σκόνη κ.α.

 Διαβάστε περισσότερα

Οι αλλεργίες αποτελούν ένα από τα συνηθέστερα προβλήματα που απασχολούν μια πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού. Το φτέρνισμα, ο κνησμός, τα σημάδια στο δέρμα, η δυσκολία κατά την αναπνοή, η ερυθρότητα των ματιών, είναι μόνο μερικά από τα συμπτώματα τα οποία λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει και άλλους τους ταλαιπωρούν όλο το χρόνο, ενώ άλλους ανάλογα με την εποχή (εποχιακή αλλεργία).

Με τον όρο αλλεργία εννοείται η παθολογική κατάσταση κατά την οποία ο οργανισμός αντιδρά με υπερευαισθησία απέναντι σε αβλαβείς περιβαλλοντικές ουσίες, που ονομάζονται αλλεργιογόνα. Οι ουσίες αυτές εισέρχονται στο σώμα μέσω της εισπνοής, της κατάποσης, ή με την επαφή στο δέρμα.

Ένα πλήθος ουσιών μπορούν να δράσουν ως αλλεργιογόνα, όπως οι γύρεις δένδρων και φυτών, διάφορες πρωτεΐνες τροφίμων, τα αυγά, τα ψάρια, τα θαλασσινά ή οι φράουλες, φάρμακα, τρίχες διαφόρων ζώων, η σκόνη κ.α.

Όταν ο οργανισμός εκτεθεί σε μια ουσία που δρα ως αλλεργιογόνο, σε μια πρώτη φάση, το ανοσοποιητικό σύστημα θέτει σε λειτουργία τους αμυντικούς μηχανισμούς της χημικής και της κυτταρικής ανοσίας, ώστε να εξουδετερώσει το αντιγόνο. Σε αυτή την πρώτη φάση, το άτομο που ευαισθητοποιείται σε ένα αλλεργιογόνο, δεν αντιλαμβάνεται κάποιο ιδιαίτερο σύμπτωμα. Κατά τη δεύτερη φάση, όταν ο οργανισμός δηλαδή έρθει και πάλι σε επαφή με την ουσία που έχει αναγνωρίσει ως αλλεργιογόνο, θα ενεργοποιήσει και πάλι το ανοσοποιητικό, και συγκεκριμένα θα τεθούν σε δράση τα βασεόφιλα και τα μαστοκύτταρα, τα οποία θα απελευθερώσουν διάφορες ουσίες που έχουν αποθηκευμένες, όπως η ισταμίνη, που με τη σειρά τους θα προκαλέσουν μια άμεση φλεγμονώδη αντίδραση που προκαλεί τα γνωστά συμπτώματα της κατάστασης που ονομάζουμε ως «αλλεργία», όπως φτάρνισμα, ερυθρότητα, φαγούρα, καταρροή κλπ.

Τί συμβαίνει όμως με το άγχος και τις αλλεργίες;

Η σχέση του έντονου άγχους στην καθημερινότητά μας με τις αλλεργίες, φαίνεται να είναι άμεση, καθώς η κατάσταση των ατόμων που πάσχουν από αλλεργίες μπορεί να επιδεινωθεί αρκετά λόγω αυτού.

Σύμφωνα με έρευνες, τα αλλεργικά συμπτώματα φαίνεται να έχουν και μια ψυχογενή διάσταση, καθώς έχει αποδειχτεί πως επιδεινώνονται από το έντονο άγχος. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Οχάιο, διενεργώντας ένα πείραμα το 2008,διαπίστωσαν πως οι άνθρωποι με αλλεργίες παρουσίαζαν περισσότερα και πιο έντονα συμπτώματα μετά από ένα τεστ στο οποίο υποβλήθηκαν, το οποίο τους προκαλούσε άγχος, σε σχέση με την ομάδα ελέγχου η οποία βρισκόταν σε κατάσταση ηρεμίας. Οι ορμόνες που απελευθερώνονται τη στιγμή που ο μηχανισμός του άγχους τίθεται σε λειτουργία, ενδέχεται να αυξήσουν την παραγωγή της IgE, πρωτεΐνης του αίματος, με αποτέλεσμα την πρόκληση των αλλεργικών αντιδράσεων.

Ειδικότερα, η dr Amber Patterson του Κρατικού Πανεπιστημίου του Οχάιο, αναφέρει: «Το στρες μπορεί να προκαλέσει διάφορες αρνητικές καταστάσεις στο σώμα, μεταξύ των οποίων ακόμη περισσότερα συμπτώματα αλλεργιών, τα οποία όσο πιο συχνά εμφανίζονται, τόσο επιδεινώνουν τη διάθεση».

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχει αποδειχτεί πως το άγχος όχι μόνο επιδεινώνει, αλλά είναι αυτό υπεύθυνο για την πρόκληση της ίδιας της αλλεργικής πάθησης. Πιο συγκεκριμένα, η εμφάνιση αλλεργικού άσθματος στα παιδιά, όπως και το υπερβολικό άγχος αυτών κατά την προσχολική ηλικία, έχουν συσχετιστεί με το μητρικό άγχος κατά τη διάρκεια της κύησης.

Εκτός από τη φαρμακοθεραπεία, ως μέσου αντιμετώπισης των αλλεργιών (με τη λήψη αντιισταμινικών φαρμάκων), η αντιμετώπιση του άγχους μπορεί να λειτουργήσει πολύ αποτελεσματικά στη μείωση των αλλεργικών συμπτωμάτων, ακόμη και στην εξάλειψή τους.

Η δυσκοιλιότητα αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί μεγάλη μερίδα του πληθυσμού παγκοσμίως, με το μεγαλύτερο ποσοστό να ανήκει στις γυναίκες. Πως όμως σχετίζεται η δυσκοιλιότητα με το άγχος και ποιοί οι τρόποι αντιμετώπισής της;

Η δυσκοιλιότητα απασχολούσε τους ανθρώπους από την αρχαιότητα, καθώς υπάρχουν αναφορές του Ιπποκράτη σχετικά με την αντιμετώπισή της. Πού οφείλεται όμως η εμφάνισή της ;

Οι διατροφικές συνήθειες φαίνεται να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση της δυσκοιλιότητας. Οι συχνές μεταβολές στις διατροφικές συνήθειες και η κακή ή ανεπαρκής - φτωχή σε φυτικές ίνες και νερό - διατροφή έχουν ως επακόλουθο την εμφάνιση προβλημάτων στη διαδικασία της πέψης και της απορρόφησης των θρεπτικών συστατικών αλλά και του νερού από το παχύ έντερο, με συνέπεια την εμφάνιση δυσκοιλιότητας. Η κατάχρηση φαρμάκων ή/και καθαρτικών Διαβάστε περισσότερα

Η δυσκοιλιότητα αποτελεί ένα θέμα που απασχολεί μεγάλη μερίδα του πληθυσμού παγκοσμίως, με το μεγαλύτερο ποσοστό να ανήκει στις γυναίκες. Πως όμως σχετίζεται η δυσκοιλιότητα με το άγχος και ποιοί οι τρόποι αντιμετώπισής της;

Η δυσκοιλιότητα απασχολούσε τους ανθρώπους από την αρχαιότητα, καθώς υπάρχουν αναφορές του Ιπποκράτη σχετικά με την αντιμετώπισή της. Πού οφείλεται όμως η εμφάνισή της ;

Οι διατροφικές συνήθειες φαίνεται να επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση της δυσκοιλιότητας. Οι συχνές μεταβολές στις διατροφικές συνήθειες και η κακή ή ανεπαρκής - φτωχή σε φυτικές ίνες και νερό - διατροφή έχουν ως επακόλουθο την εμφάνιση προβλημάτων στη διαδικασία της πέψης και της απορρόφησης των θρεπτικών συστατικών αλλά και του νερού από το παχύ έντερο, με συνέπεια την εμφάνιση δυσκοιλιότητας. Η κατάχρηση φαρμάκων ή/και καθαρτικών οδηγεί με τη σειρά της στην εμφάνιση της πάθησης, ενώ κάποιες άλλες παθολογικές καταστάσεις, όπως ο Λύκος, η Σκλήρυνση κατά Πλάκας ,το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου κ.α, εμποδίζουν την ομαλή διαδικασία της αφόδευσης.

Εκλυτικός ωστόσο παράγοντας στην εμφάνιση αλλά και συντήρηση της δυσκοιλιότητας φαίνεται να είναι το άγχος, καθώς η συγκεκριμένη πάθηση αποτελεί χαρακτηριστικό ψυχοσωματικό σύπτωμα. Οι αρκετά πιεστικοί ρυθμοί της καθημερινότητας σε συνδυασμό με σκέψεις και πεποιθήσεις που προκαλούν άγχος, φόβο και θλίψη στα άτομα μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλη δυσκολία κένωσης. Το έντερο, αποτελεί το όργανο που επεξεργάζεται τις τροφές και «φιλτράρει» τις χρήσιμες και μη ουσίες, ωστε να αποβάλλει τις τελευταίες. Η διαδικασία αυτή ωστόσο έχει και μια ψυχολογική υπόσταση, όπου μιλάμε για καταστάσεις τις οποίες το άτομο δεν μπορεί να αφομοιώσει και άρα δυσκολευεται να τις αποβάλλει. Έτσι, ο μηχανισμός του άγχους , το οποίο υπερισχύει, λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που σταματά την ομαλή λειτουργία του εντέρου, σε μια προσπάθεια εξοικονόμησης ενέργειας, με σκοπό την αντιμετώπιση ενός επικείμενου «φανταστικού» κυνδύνου, όπως μια κατάσταση από την οποία αισθάνεται πως δεν μπορεί να ξεφύγει.

Η αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας έγκειται σε αρκετούς παράγοντες, όπως στη διαμόρφωση μιας σωστής και πλήρους διατροφής, πλούσιας σε φυτικές ίνες και υγρά και στην κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων νερού. Το περπάτημα και η ήπια άσκηση επίσης βοηθούν στην ομαλότερη λειτουργία του εντέρου, ενώ καθοριστικός παράγοντας αντιμετώπισης αποτελεί η μείωση του άγχους.

Η κλειστοφοβία αποτελεί μια από τις συνηθέστερες φοβίες των ατόμων, ενώ ανήκει στο φάσμα των αγχώδων διαταραχών. Στην ουσία της, αποτελεί ένα σύμπτωμα άγχους και όχι μια διαταραχή από μόνη της, ωστόσο έχει αποκτήσει τις διαστάσεις μιας διαταραχής καθεαυτής, καθώς αρκετοί βιώνουν την κλειστοφοβία χωρίς να παρουσιάζουν άλλες διαταραχές άγχους.

Ώς κλειστοφοβία ορίζεται μια ψυχική κατάσταση φοβίας, όπου το άτομο βιώνει έναν παράλογο φόβο στην ιδέα πως δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από ένα κλειστό χώρο ή από μια κατάσταση που του προκαλεί το αίσθημα του περιορισμού. Ο φόβος αυτός μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση κρίσης πανικού.

Η χρήση του ασανσέρ, του μετρό, των κλειστών χώρων και των χώρων με συνωστισμό και άλλες φαινομενικά ασήμαντες ενέργειες, μπορεί να αποτελούν απλή καθημερινότητα για τους ... Διαβάστε περισσότερα

Η κλειστοφοβία αποτελεί μια από τις συνηθέστερες φοβίες των ατόμων, ενώ ανήκει στο φάσμα των αγχώδων διαταραχών. Στην ουσία της, αποτελεί ένα σύμπτωμα άγχους και όχι μια διαταραχή από μόνη της, ωστόσο έχει αποκτήσει τις διαστάσεις μιας διαταραχής καθεαυτής, καθώς αρκετοί βιώνουν την κλειστοφοβία χωρίς να παρουσιάζουν άλλες διαταραχές άγχους.

Ώς κλειστοφοβία ορίζεται μια ψυχική κατάσταση φοβίας, όπου το άτομο βιώνει έναν παράλογο φόβο στην ιδέα πως δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από ένα κλειστό χώρο ή από μια κατάσταση που του προκαλεί το αίσθημα του περιορισμού. Ο φόβος αυτός μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση κρίσης πανικού.

Η χρήση του ασανσέρ, του μετρό, των κλειστών χώρων και των χώρων με συνωστισμό και άλλες φαινομενικά ασήμαντες ενέργειες, μπορεί να αποτελούν απλή καθημερινότητα για τους περισσότερους. Ωστόσο, για ένα σημαντικό αριθμό ατόμων, οι ενέργειες αυτές μεταβάλλουν σημαντικά τα επίπεδα άγχους τους, καθυστώντας τα δυσλειτουργικά στην καθημερινή ζωή τους. Ακόμη και ενδύματα που είναι στενά στην περιοχή του λαιμού έχουν αναφερθεί ως στρεσογόνα ερεθίσματα, καθώς δημιουργείται στα άτομα το αίσθημα του πνιγμού.

Η κλειστοφοβία προκαλεί μια σειρά ψυχοσωματικών συμπτωμάτων. Τα άτομα αυτά μπορεί να κατακλύζονται από το φόβο της απώλειας του ελέγχου, έχουν την αίσθηση πως βγαίνουν έξω από τον εαυτό τους, δημιουργούν φανταστικά σενάρια τρόμου, ενώ η σκέψη που επικρατεί είναι αυτή του φόβου του θανάτου.

Στα σωματικά συμπτώματα ανήκουν το αίσθημα λιποθυμίας, η εφίδρωση, η ζάλη, οι εξάψεις ή κρυάδες, το τρέμουλο, ο αυξημένος καρδιακός παλμός και η υψηλή πίεση, η ρηχή αναπνοή, η ξηροστομία, η υπεροξυγόνωση, η ναυτία, το μούδιασμα, το αίσθημα πνιγμού, ο πόνος στο θώρακα και η δυσκολία στην αναπνοή, η απώλεια συνείδησης και του προσανατολισμού.

Δεν είναι τόσο οι μικροί και περιορισμένοι χώροι που πυροδοτούν το μηχανισμό άγχους στα άτομα με κλειστοφοβία, όσο ο φόβος στην ιδέα του τι θα μπορούσε να συμβεί όταν το άτομο βρίσκεται σε περιορισμένο εύρος χώρου με το φόβο του να μείνει χωρίς οξυγόνο.

Κάποια παραδείγματα καταστάσεων που ενεργοποιούν τη φοβία αυτή, είναι η χρήση του ασανσέρ ή η αλλαγή χώρων σε καταστήματα, τα τούνελ, τα υπόγεια, τα τρένα ή το μετρό, οι περιστρεφόμενες πόρτες σε πολυκαταστήματα και τράπεζες, τα αεροπλάνα, οι δημόσιες τουαλέτες, τα αυτοκίνητα, οι χώροι με μεγάλο συνωστισμό, οι αξονικοί ή μαγνητικοί τομογράφοι, τα κλειδωμένα δωμάτια , τα δωμάτια χωρίς παράθυρα κ.α.

Η ίδια η καθημερινότητα λοιπόν καθύσταται δυσχερής για τα κλειστοφοβικά άτομα, καθώς δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν ακόμη και στις καθημερινές δραστηριότητές τους.

Τα αίτια της εκδήλωσης της ειδικής αυτής φοβίας δεν είναι ακόμη ξεκάθαρα, ωστόσο φαίνεται πως συντρέχουν ταυτόχρονα περιβαλλοντικοί αλλά και γενετικοί παράγοντες. Η κλειστοφοβία συνήθως εκδηλώνεται κατά την παιδική ηλικία αλλά και στην εφηβεία.

Για την αντιμετώπιση της κλειστοφοβίας συνίσταται η ψυχοθεραπεία ως αποτελεσματικό μέσο, καθώς η φαρμακοθεραπεία δεν ενδέικνυται ως θεραπευτική μέθοδος. Η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία αλλά και διάφορες μέθοδοι που αποφορτίζουν το άτομο από το άγχος (ασκήσεις ηρεμίας κλπ.) έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικές. Μία μέθοδος που ακολουθείται ευρέως είναι αυτή της σταδιακής έκθεσης του ατόμου στο στρεσσογόνο για αυτό ερέθισμα. Στόχος όλων των μεθόδων αποτελεί η βελτίωση της καθημερινότητας των κλειστοφοβικών ατόμων και κατ επέκταση η βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.

Οι ενοχλήσεις στο στομάχι αποτελούν για πολλούς ανθρώπους καθημερινότητα. Οι αγχωτικοί ρυθμοί της ημέρας, το έντονο στρες, η κακή διατροφή και η γρήγορη κατάποση φαγητού μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές δυσλειτουργίες στον οργανισμό, με αποτέλεσμα την εμφάνιση παθολογίας και συνεπώς την ψυχική και σωματική ταλαιπωρία του ατόμου.

Η «νεύρωση», είναι αυτή η διαταραχή όπου το άτομο δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει το άγχος του και βιώνει μια ψυχική ανισορροπία. O όρος «νεύρωση στομάχου» χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα σύνολο ενοχλήσεων και συμπτωμάτων του στομάχου. Δεν αποτελεί επίσημα ασθένεια, ωστόσο αναφέρεται στη δυσφορία που αισθάνονται τα άτομα λόγω της προαναφερθείσας ανισορροπίας που βιώνουν, τη στιγμή που δεν έχει εντοπιστεί κάποιο άλλο παθολογικό αίτιο.

Στα συμπτώματα της ... Διαβάστε περισσότερα

Οι ενοχλήσεις στο στομάχι αποτελούν για πολλούς ανθρώπους καθημερινότητα. Οι αγχωτικοί ρυθμοί της ημέρας, το έντονο στρες, η κακή διατροφή και η γρήγορη κατάποση φαγητού μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές δυσλειτουργίες στον οργανισμό, με αποτέλεσμα την εμφάνιση παθολογίας και συνεπώς την ψυχική και σωματική ταλαιπωρία του ατόμου.

Η «νεύρωση», είναι αυτή η διαταραχή όπου το άτομο δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει το άγχος του και βιώνει μια ψυχική ανισορροπία. O όρος «νεύρωση στομάχου» χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα σύνολο ενοχλήσεων και συμπτωμάτων του στομάχου. Δεν αποτελεί επίσημα ασθένεια, ωστόσο αναφέρεται στη δυσφορία που αισθάνονται τα άτομα λόγω της προαναφερθείσας ανισορροπίας που βιώνουν, τη στιγμή που δεν έχει εντοπιστεί κάποιο άλλο παθολογικό αίτιο.

Στα συμπτώματα της νεύρωσης στομάχου ανήκουν οι καούρες, η δυσπεψία,η τάση για εμετό, το άλγος του στομάχου και η έντονη αίσθηση φουσκώματος.

Η νεύρωση μπορεί να οφείλεται σε κακή διατροφή και υπερβολική κατανάλωση καφέ και αλκοόλ, ωστόσο συνήθως αποτελεί ψυχοσωματικό σύμπτωμα, όταν το άτομο, λόγω της αδυναμίας του να αντιμετωπίσει το άγχος που βιώνει, το σωματοποιεί μέσω του στομάχου. Το στομάχι αποτελεί το «κέντρο» επεξεργασίας όλων των καταστάσεων και διαδικασιών που βιώνει το άτομο, βιολογικών και ψυχολογικών. Έτσι, η αδυναμία διαχείρησης αυτών των διαδικασιών προκαλεί μια «δυσπεψία», δυσκολία δηλαδή προσαρμογής του οργανισμού, είτε σε μια κακή διατροφή είτε σε μία κακή πραγματικότητα που προκαλεί ψυχολογική πίεση.

Αντιμετώπιση

Ανάλογα με τους παράγοντες που προκάλεσαν την εμφάνιση της νεύρωσης, προκύπτει και η αντίστοιχη θεραπεία αντιμετώπισης. Η πιο ολοκληρωμένη διαδικασία θεραπείας συνίσταται στο συνδιασμό της σωστής διατροφής και της άσκησης με την παράλληλη ορθή διαχείριση του άγχους.

Επομένως , όταν έχει αποκλειστεί κάθε άλλο ενδεχόμενο παθολογίας, το άτομο μπορεί να απευθυνθεί σε κάποιον ψυχοθεραπευτή για τη διαχείριση του υπερβολικού άγχους.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ

Η σεξουαλική παρενόχληση και κατ επέκταση η σεξουαλική κακοποίηση, αποτελεί δυστυχώς ένα κοινωνικό φαινόμενο που έχει πλέον λάβει μεγάλες διαστάσεις. Για αρκετές δεκαετίες αποτελούσε ένα θέμα ταμπού, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια οδυνηρή πραγματικότητα.

ΟΡΙΣΜΟΣ

Ως σεξουαλική παρενόχληση ορίζεται η οποιαδήποτε ανεπιθύμητη λεκτική, μη λεκτική ή σωματική συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα, που έχει ως αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος.

Ωστόσο, τίθεται και ένα θέμα μεγάλης άγνοιας για το τι αποτελεί σεξουαλική παρενόχληση, θεατή, είτε και αθέατη κάποιες φορές.

Μια σεξουαλική παρενόχληση μπορεί να εκδηλωθεί με πολλές μορφές, καθώς περιλαμβάνει ένα ... Διαβάστε περισσότερα

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ

Η σεξουαλική παρενόχληση και κατ επέκταση η σεξουαλική κακοποίηση, αποτελεί δυστυχώς ένα κοινωνικό φαινόμενο που έχει πλέον λάβει μεγάλες διαστάσεις. Για αρκετές δεκαετίες αποτελούσε ένα θέμα ταμπού, ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια οδυνηρή πραγματικότητα.

ΟΡΙΣΜΟΣ

Ως σεξουαλική παρενόχληση ορίζεται η οποιαδήποτε ανεπιθύμητη λεκτική, μη λεκτική ή σωματική συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα, που έχει ως αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος.

Ωστόσο, τίθεται και ένα θέμα μεγάλης άγνοιας για το τι αποτελεί σεξουαλική παρενόχληση, θεατή, είτε και αθέατη κάποιες φορές.

Μια σεξουαλική παρενόχληση μπορεί να εκδηλωθεί με πολλές μορφές, καθώς περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών, το οποίο δημιουργεί στον αποδέκτη αίσθημα ευτελισμού, ενώ άρεται και η αξιοπρέπεια του ατόμου, η οποία χάνεται σε μία άνιση σχέση εξουσίας μεταξύ του θύτη και του θύματος.

Η εξουσία και η καταχρηστική άσκησή της αποτελεί την πηγή του φαινομένου, ενώ δεν έχει σχέση με το σεξ σαν καθεαυτή πράξη. Αντίθετα, σχετίζεται με την επιβολή εξουσίας ως τρόπου ώστε να προκύψει μια σεξουαλική συμπεριφορά. Είναι μια κατάσταση, λεκτίκή ή σωματική, που έχει σαφώς σεξουαλικό χαρακτήρα και προκαλεί δυσφορία στον αποδέκτη, ενώ θίγονται και οι βασικές του αρχές, η υπόσταση και η αξιοπρέπειά του.

ΕΡΕΥΝΕΣ

Πληθώρα ερευνών έχουν διενέργηθεί τις τελευταίες δεκαετίες και καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος. Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα.

Μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία κατά την ενήλικη ζωή της.

Σε ποσοστό έως 55% οι γυναίκες στην ΕΕ έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση

Σύμφωνα με το 32 % του συνόλου των θυμάτων, ο δράστης ήταν ιεραρχικά ανώτερος, συνάδελφος ή πελάτης.

Το 75 % των γυναικών σε επαγγέλματα που απαιτούν προσόντα ή σε ανώτατες διευθυντικές θέσεις έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση, όπως και το 61% των γυναικών που απασχολούνται στον τομέα των υπηρεσιών.

Το 20 % των νέων γυναικών (ηλικίας μεταξύ 18 και 29 ετών) στην ΕΕ των 28 έχουν υποστεί παρενόχληση στο διαδίκτυο.

Μία στις δέκα γυναίκες έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση ή έχει πέσει θύμα ανεπιθύμητης παρακολούθησης με τη χρήση νέων τεχνολογιών.

ΒΙΑΣΜΟΣ

Η ακραία και πιο αποτρόπαια έκφανση της σεξουαλικής κακοποίησης είναι ο βιασμός.

Οι παραδοσιακές στάσεις και οι συντηρητικές απόψεις, σχετικά με το ρόλο των φύλων, δημιουργούν ένα πρόσφορο έδαφος για την αιτιολόγηση των εγκλημάτων σεξουαλικής βίας.

Ο βιασμός είναι το μοναδικό έγκλημα βίας που το θύμα στιγματίζεται περισσότερο από το δράστη, λόγω των κοινωνικών στερεοτύπων. Οι μητέρες δεν αφήνουν τα παιδιά τους να παίξουν με παιδί θύμα βιασμού, οι γείτονες και οι φίλοι συχνά σχολιάζουν αρνητικά το θύμα, ακόμη και οι γιατροί και ιατροδικαστές μπορεί να κατηγορήσουν τα θύματα για το βιασμό τους.

Οι ευρέως διαδεδομένες αντιλήψεις σχετικά με την παθητικότητα και την προκλητικότητα της γυναίκας και τη σεξουαλική παρορμητικότητα και επιθετικότητα του άνδρα, έχουν οδηγήσει στο παράδοξο φαινόμενο της ενοχοποίησης των θυμάτων βιασμού, τόσο από τα άτομα του ευρύτερου κοινού, όσο και από τους φορείς του επίσημου κοινωνικού ελέγχου του εγκλήματος.

Η κοινωνική απόρριψη που βιώνει το θύμα με τόσο έντονο τρόπο, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός γενικευμένου κλίματος σιωπής και απροθυμίας για καταγγελία.

ΕΡΕΥΝΕΣ

Κάθε χρόνο, διαπράττονται στην Ελλάδα περίπου 4.500 βιασμοί, από τους οποίους μόνο 270 (6%) καταγγέλλονται στην Αστυνομία, μόνο 183 καταλήγουν σε σύλληψη κάποιου υπόπτου, μόνο 47 φτάνουν στο ακροατήριο για να εκδικασθούν, μόνο 20 καταλήγουν σε καταδικαστική απόφαση και τελικά μόνο σε λιγότερους από 10 βιαστές επιβάλλεται κάθειρξη, δηλαδή στερητική της ελευθερία ποινή άνω των 5 ετών.

Τα θύματα που υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση, υποφέρουν από πολύ μεγάλα επίπεδα στρες, ενώ έχουν την τάση της αυτο-ενοχοποίησης, καθώς . Η υγεία τους – ψυχική και σωματική – προσβάλλεται.

Κάποια από τα συνήθη ψυχοσωματικά συμπτώματα που προκαλούνται, είναι η κατάθλιψη, το γενικευμένο άγχος και οι κρίσεις πανικού, οι διαταραχές ύπνου, οι διατροφικές διαταραχές, οι πονοκέφαλοι, τα γαστροεντερικά προβλήματα, η υψηλή πίεση, η δυσκολία συγκέντρωσης, η δυσκολία διαχείρισης του χρόνου, η χρόνια κούραση, τα αισθήματα ενοχής ή ντροπής, τα αισθήματα θυμού και οργής, η αίσθηση ματαιότητας, παραίτησης, έλλειψης ελέγχου, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους άλλους, τα σεξουαλικά προβλήματα ή δυσλειτουργίες, η απομόνωση, οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί, και τέλος η αυτοκτονία.

Το κλίμα της δυσπιστίας με την οποία αντιμετωπίζονται τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων, τους δημιουργεί συναισθήματα αυτο-ενοχοποίησης, αφού, σύμφωνα με έρευνες, έξι στα δέκα θύματα βιώνουν συναισθήματα ενοχής για την επίθεση που δέχθηκαν.

Η ψυχοθεραπεία, μπορεί να αποβεί σημαντικός σύμμαχος στην προσπάθειά επαναφοράς του ατόμου σε μια λειτουργική και υγιή καθημερινότητα. Η σεξουαλική κακοποίηση αποτελεί τραύμα που αντανακλάται στη μετέπειτα ζωή του θύματος. Ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει «επιστροφή». Αποτελεί συνειδητή προσωπική επιλογή του ατόμου η δημιουργία μιας προοπτικής για μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή.

Το πένθος αναφέρεται στη φυσική απώλεια (θάνατο) ενός ατόμου, και στα στάδια που βιώνουμε προσπαθώντας να επαναφέρουμε τη ζωή μας σε κανονικούς ρυθμούς, χωρίς πλεον την παρουσία του αγαπημένου μας προσώπου σε αυτή. Υπάρχουν όμως και άλλου είδους απώλειες, οι οποίες μας επηρεάζουν εξίσου έντονα, όπως η απώλεια ενός κατοικιδίου, η ρήξη με κάποιο πολύ στενό μας φίλο, ή ο χωρισμός από μια σημαντική σχέση.

Όταν μια σχέση καταλήγει σε χωρισμό και «χάνουμε» τον άνθρωπό μας από την καθημερινότητα και τη ζωή μας, βιώνουμε ένα πένθος ανάλογο με αυτό του θανάτου, με τα στάδια της άρνησης, του θυμού, της διαπραγμάτευσης, της θλίψης και της αποδοχής να παίρνουν «σάρκα και οστά». Πενθούμε για το ιδεατό, το ιδανικό και πολλές φορές το εξιδανικευμένο που θα μπορούσαμε να ζήσουμε με τον άνθρωπο που ... Διαβάστε περισσότερα

Το πένθος αναφέρεται στη φυσική απώλεια (θάνατο) ενός ατόμου, και στα στάδια που βιώνουμε προσπαθώντας να επαναφέρουμε τη ζωή μας σε κανονικούς ρυθμούς, χωρίς πλεον την παρουσία του αγαπημένου μας προσώπου σε αυτή. Υπάρχουν όμως και άλλου είδους απώλειες, οι οποίες μας επηρεάζουν εξίσου έντονα, όπως η απώλεια ενός κατοικιδίου, η ρήξη με κάποιο πολύ στενό μας φίλο, ή ο χωρισμός από μια σημαντική σχέση.

Όταν μια σχέση καταλήγει σε χωρισμό και «χάνουμε» τον άνθρωπό μας από την καθημερινότητα και τη ζωή μας, βιώνουμε ένα πένθος ανάλογο με αυτό του θανάτου, με τα στάδια της άρνησης, του θυμού, της διαπραγμάτευσης, της θλίψης και της αποδοχής να παίρνουν «σάρκα και οστά». Πενθούμε για το ιδεατό, το ιδανικό και πολλές φορές το εξιδανικευμένο που θα μπορούσαμε να ζήσουμε με τον άνθρωπο που μοιραζόμασταν την καθημερινότητά μας. Αισθανόμαστε προδομένοι για την «πλάνη» που βιώσαμε, όταν ο χωρισμός έχει επέλθει με δική μας πρωτοβουλία, είτε προδομένοι από το σύντροφο που θεωρούσαμε μοναδικό και ιδανικό, εαν πρόκειται για πρωτοβουλία της άλλης πλευράς.

Στην αρχή αρνούμαστε να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί, αρνούμαστε να δεχτούμε πως ο άνθρωπος με τον οποίο κάναμε όνειρα και βλέπαμε το μέλλον δεν θα ανήκει πλέον στην καθημερινή ρουτίνα μας. Οι κοινές στιγμές και συνήθειες ξαφνικά σταματούν να υφίστανται, γεγονός που σε επόμενη φάση ,μας οδηγεί στο θυμό. Θυμώνουμε με τον εαυτό μας, με το σύντροφό μας , με την ίδια την κατάσταση που μας οδήγησε σε μία αιφνίδια αλλαγή συνηθειών και τρόπου ζωής.

Πολλές φορές επιμένουμε στην εξιδανίκευση της σχέσης ή του συντρόφου, αναπολώντας στιγμές που θα μπορούσαμε να έχουμε ζήσει, συναισθήματα, συμπεριφορές, τα οποία μπορεί να απέχουν κατά πολύ από την πραγματική κατάσταση η οποία οδήγησε στο χωρισμό. Ορισμένες φορές, μέσα από τις σχέσεις, ίσως καλύπτουμε άλλες προσωπικές φοβίες, ανασφάλειες και αδυναμίες, τις οποίες δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ, και οι οποίες αμέσως μετά την έλευση του χωρισμού έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Ο φόβος της μοναξιάς αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα φοβίας που «κουκουλώνεται» σε πολλές περιπτώσεις από τη σύναψη μιας σχέσης.

Η θλίψη επέρχεται με τη συνειδητοποίηση της κατάστασης, καθώς προετοιμαζόμαστε να αποδεχτούμε το γεγονός πως έχουμε χάσει έναν άνθρωπο που άλλωτε πρωταγωνιστούσε στη ζωή μας και πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε και να δημιουργήσουμε μια νέα ζωή με νέες συνήθειες, χωρίς εκείνον.

Όπως η απώλεια λόγω θανάτου, έτσι και η απώλεια του χωρισμού χρειάζεται χρόνο και δύναμη, καθώς ο μόνος τρόπος να προχωρίσουμε και να γίνουμε καλύτεροι μέσα από αυτή την επώδυνη διαδικασία, είναι να την αφήσουμε να εκδηλωθεί με όλες τις εκφάνσεις της, να αφήσουμε τα συναισθήματά μας να απελευθερώνονται κάθε φορά που το αισθανόμαστε. Είναι σημαντικό να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεσπάσει, να βιώσει κάθε συναίσθημα σε όλο το εύρος του, ώστε αυτό να μην καταπιεστεί και μετατραπεί σε ένα τραυματικό βίωμα που θα μας συνοδεύει στο υπόλοιπο της ζωής μας.

Η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει στην εκδήλωση αυτών των συναισθημάτων, καθώς και στην εύρεση και λύση άλλων άλυτων πτυχών του ψυχισμού μας, που απλώς πυροδοτούνται από την ένταση που απελευθερώνει μια τόσο έντονη κατάσταση όπως ο χωρισμός. Κάθε δυσάρεστη κατάσταση μας γεμίζει με εμπειρία, σοφία και νέες ικανότητες διαχείρισης καταστάσεων, εγγύτερη επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό ώστε να γινόμαστε όλο και πιο λειτουργικοί, να μπορούμε να διεκδικήσουμε ακόμα καλύτερες μελλοντικές εμπειρίες, και καλύτερες σχέσεις με νέους συντρόφους που μας ξυπνούν συναισθήματα που πιθανώς να μην είχαμε βιώσει ποτέ προηγουμένως. Η διαχείρηση του πένθους του χωρισμού, του ψυχικού αποσυντονισμού και του άγχους που επέρχεται και έχει αντίκτυπο σε διάφορους τομείς της ζωής του ατόμου,καθώς και η αποκατάσταση της ισορροπίας και της εύρυθμης λειτουργίας νου και σώματος με στόχο την ευτυχία του ατόμου, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες στους οποίους στοχεύει μια ολοκληρωμένη ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Όλοι μας ανησυχούμε αλλά και μεριμνούμε για την υγεία μας, καθώς αυτή αποτελεί το κυριότερο αγαθό που έχουμε στη διάθεσή μας. Ωστόσο, για αρκετούς ανθρώπους, αυτή η «ανησυχία» είναι τόσο έντονη, με αποτέλεσμα να αποκτά διαστάσεις παθολογίας και να τους καθιστά «κατά φαντασίαν ασθενείς» και κατά συνέπεια δυσλειτουργικούς στην καθημερινότητά τους. Στην περίπτωση αυτή κάνουμε λόγο για «υποχονδρίαση» ή «αρρωστοφοβία».

Η υποχονδρίαση (ή «αρρωστοφοβία»), ανήκει στο φάσμα των σωματόμορφων διαταραχών. Πρόκειται για την πεποίθηση του ατόμου πως πάσχει ή θα εμφανίσει κάποια σοβαρή ασθένεια. Μάλιστα, η πεποίθηση αυτή είναι τόσο ισχυρεί που το άτομο πιστεύει πως είναι άρρωστο ενώ στην πραγματικότητα δεν παρουσιάζεται καμία αντίστοιχη ένδειξη.

Τα άτομα που πάσχουν από υποχονδρίαση αποκτούν εμμονή με ... Διαβάστε περισσότερα

Όλοι μας ανησυχούμε αλλά και μεριμνούμε για την υγεία μας, καθώς αυτή αποτελεί το κυριότερο αγαθό που έχουμε στη διάθεσή μας. Ωστόσο, για αρκετούς ανθρώπους, αυτή η «ανησυχία» είναι τόσο έντονη, με αποτέλεσμα να αποκτά διαστάσεις παθολογίας και να τους καθιστά «κατά φαντασίαν ασθενείς» και κατά συνέπεια δυσλειτουργικούς στην καθημερινότητά τους. Στην περίπτωση αυτή κάνουμε λόγο για «υποχονδρίαση» ή «αρρωστοφοβία».

Η υποχονδρίαση (ή «αρρωστοφοβία»), ανήκει στο φάσμα των σωματόμορφων διαταραχών. Πρόκειται για την πεποίθηση του ατόμου πως πάσχει ή θα εμφανίσει κάποια σοβαρή ασθένεια. Μάλιστα, η πεποίθηση αυτή είναι τόσο ισχυρεί που το άτομο πιστεύει πως είναι άρρωστο ενώ στην πραγματικότητα δεν παρουσιάζεται καμία αντίστοιχη ένδειξη.

Τα άτομα που πάσχουν από υποχονδρίαση αποκτούν εμμονή με την υγεία τους, με αποτέλεσμα να προχωρούν σε ενέργειες που δυσχεραίνουν την καθημερινότητά τους. Η κοινωνικότητά τους περιορίζεται στα πλαίσια του φόβου τους να κολλήσουν κάποιο μικρόβιο, ενώ παρατηρούν την κάθε μεταβολή στον οργανισμό τους, ερμηνεύοντάς την ως κάτι απειλητικό. Υποβάλλονται πολύ συχνά σε πληθώρα ιατρικών εξετάσεων, χωρίς ωστόσο αυτό να τους καθυσηχάζει, πατρά μόνο παροδικά. Αδυνατούν να αναγνωρίσουν τις σωματικές μεταβολές που προκαλούνται από τα συναισθήματά τους (πχ. πονοκέφαλος), με αποτέλεσμα να ερμηνεύουν λανθασμένα την κάθε μεταβολή της φυσιολογικής τους λειτουργίας ως σύμπτωμα κάποιας υποτιθέμενης ασθένειας (πχ καρκίνος εγκεφάλου).

Πρόκειται για μια πάθηση ψυχικής φύσεως, ενώ σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων συνυπάρχει με τουλάχιστον μία ακόμα ψυχιατρική διάγνωση, συνήθως κατάθλιψη ή κάποιας μορφής αγχώδους διαταραχής. Εμφανίζεται συνήθως μετά από καταστάσεις έντονης ψυχολογικής πίεσης, σε άτομα που ως παιδιά υπερπροστατεύονταν από τους γονείς τους, ή, αντιθέτως, στην προσπάθεια να κερδίσουν την προσοχή τους, επικαλούνταν σωματικά συμπτώματα. Επιπλέον, μεγάλο ποσοστό των ατόμων που πάσχουν από υποχονδρίαση έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση.

Σύμφωνα με το DSM IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders), ένα άτομο πάσχει από υποχονδρίαση, όταν:

• Παρουσιάζει έντονη, επίμονη και διαρκή ενασχόληση με τις σωματικές του λειτουργίες, με βάση την ιδέα ότι πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια
• Η ιδέα αυτή δεν υποχωρεί από τις ιατρικές διαβεβαιώσεις ότι δεν πάσχει από κάποια ασθένεια
• Δεν έχει παραληρητικές ιδέες, ούτε ενδιαφέρεται μόνο για την εμφάνιση του
• Η διαταραχή προκαλεί δυσφορία και έκπτωση της λειτουργικότητας του
• Η διαταραχή δεν εξηγείται καλύτερα από άλλη κατηγορία διαταραχής
• Τα συμπτώματα διαρκούν τουλάχιστον για 6 μήνες

Η θεραπεία της υποχονδρίασης αποτελεί αντικείμενο του φάσματος της ψυχιατρικής ή/και της ψυχολογίας. Σύμφωνα με έρευνες, η χορήγηση φλουοξετίνης φαίνεται να επιδρά θετικά στη μείωση των συμπτωμάτων της υποχονδρίασης. Από την άλλη, μέσω μιας ολιστικής ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης, ο ασθενής συνεργάζεται με τον ψυχολόγο, σε μια προσπάθεια να μειώσει τα επίπεδα άγχους του, τροποποιώντας τις αντιλήψεις που απορρέουν από το ψυχοπιεστικό του υπόβαθρο , να αναγνωρίζει και να ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματα του αλλά και τις φυσιολογικές του λειτουργίες (καρδιαγγειακός παλμός, αναπνοή κ.α.). Με τον τρόπο αυτό ο ασθενής δύναται να καταφέρει να απαλλαγεί συνολικά από την πάθηση αυτή, χωρίς να χρειαστεί να ακολουθήσει ένα φαύλο κύκλο φαρμακοθεραπείας, η οποία θα στοχεύει στην εξάλειψη των συμπτωμάτων και όχι της αιτίας.